Supervisiegesprekken zijn bedoeld om zelfstandig te leren reflecteren op het werk dat je doet en om zo te leren leren van je eigen ervaringen. De supervisor ondersteunt je in dit leerproces. Wanneer je je eigen werkwijze opnieuw onder de loupe wilt nemen, vastloopt binnen je organisatie, een nieuwe functie hebt gekregen en/of jezelf verder wilt ontwikkelen, kan supervisie een goede keuze zijn. De focus ligt op de ontwikkeling van het functioneren van jou als persoon in het vak dat je uitoefent. In principe wordt een serie van 10 gesprekken afgesproken.
Kosten per gesprek:
| voor instellingen: |
€ 150 |
| voor mensen die het zelf moeten betalen: |
€ 100 |
| voor groepssupervisie (met 2 of 3 supervisanten): |
op aanvraag |
Je kunt een afspraak maken voor een kennismakingsgesprek. Dat is gratis als we besluiten niet met elkaar in zee te gaan. Anders telt het als de eerste bijeenkomst van het traject.
terug naar boven, of keer terug naar de vorige pagina door dit venster te sluiten
Hebt u deze pagina niet vanuit onze website geopend, klik dan op Home om de overige pagina's
van de website te kunnen bekijken.
Leida Schuringa is sedert 1997 als leersupervisor bij de LVSB geregistreerd.
Zij is vrij gevestigd en niet verbonden aan een specifieke supervisorenopleiding.
Zij vindt het leuk om het schrijven van een scriptie ten behoeve van je registratie
te begeleiden. Zij is niet bevoegd om deze te beoordelen.
Kosten op aanvraag.
terug naar boven, of keer terug naar de vorige pagina door dit venster te sluiten
Hebt u deze pagina niet vanuit onze website geopend, klik dan op Home om de overige pagina's
van de website te kunnen bekijken.
Supervisie is een methode om te leren reflecteren op je beroepshandelen.
Een supervisietraject bestaat in principe uit 10 bijeenkomsten die om de twee
weken plaats vinden.
Bij de start formuleer je als supervisant je eigen leerdoelen. Daarmee stuur
je zelf je leerproces. Dat is belangrijk omdat je het supervisieproces alleen
met succes kunt doorlopen als je zèlf gemotiveerd bent je eigen functioneren
te onderzoeken. Bij opleidingssupervisie spelen echter ook de opleidingsdoelen
een belangrijke rol.
Supervisie wordt begeleid door een supervisor. Onderwerp van gesprek binnen
de supervisiebijeenkomsten is de concrete werkpraktijk De supervisor heeft
een belangrijke verantwoordelijkheid in het koppelen van deze werkervaringen
aan de persoonlijke ontwikkeling van de supervisant en het beroepsprofiel.
Men spreekt dan over ‘integratie op het tweede niveau’. Dit betreft
de relatie tussen werk, persoon en beroep. Het betekent dat er een samenhang
ontstaat tussen wie ik ben als persoon, de eisen die het beroep aan mij stelt
en mijn concrete uitvoeringspraktijk. Ik leer een eigen werkstijl te ontwikkelen
binnen het kader
van het beroep dat ik uitoefen. Meestal wordt ook flink wat tijd besteed
aan de ‘integratie op het eerste niveau’: het bereiken van congruentie
tussen je denken, voelen en handelen.
De inbreng van concrete praktijkervaringen geschiedt doorgaans schriftelijk.
Tijdens de bijeenkomst wordt deze inbreng verder geanalyseerd en bewerkt.
Achteraf schrijven de supervisanten een reflectieverslag waarin ze weergeven
wat ze van de bespreking geleerd hebben en wat ze ermee hebben kunnen doen.
Halverwege het traject vindt een tussenevaluatie plaats. Dan komen de eigen
leerdoelen expliciet terug. Hoe ver ben je er nu mee? Wat heb je geleerd.
Welke leerdoelen wil je schrappen, welke aanscherpen? Zijn er nieuwe leerdoelen?
Waar wil je de tweede helft van de supervisie het accent op leggen? Ook bij
de eindevaluatie gebeurt dit weer. De eigen leerdoelen van de supervisant
vormen zo een rode draad in het geheel. Dit laat onverlet de al eerder genoemde
verantwoordelijkheid van de supervisor als behoeder van het betreffende beroepsprofiel
dat als richtlijn en kader steeds op de achtergrond aanwezig blijft.
Ter ondersteuning van de verbale invalshoek kunnen in supervisie af en toe
ook andere werkvormen ingezet worden zoals kernkwadranten, een rollenspel,
een verhaal of een tekening. Centraal blijft echter staan het proces van
zelfstandig onderzoeken en overdenken van de concrete werkervaringen.
Het uiteindelijke hoofddoel van de supervisie is dat de supervisant in staat
is om na het supervisietraject zelfstandig (en/of via intervisie) op haar
beroepshandelen te reflecteren.
Supervisie vindt plaats in het kader van een opleiding of als instellingssupervisie.
De structuur van beide is gelijk.
Supervisie is een proces. Je hebt de tijd om het reflecteren te leren, waarmee
je een instrument in handen krijgt om zelfstandig aan je verdere professionele
ontwikkeling te werken. Je komt daarmee tot bepaalde inzichten. Je leert
jezelf kennen in dat beroep. Het gaat in supervisie om ‘double loop
learning’: zoeken naar de betekenis achter het voor de hand liggende,
de vraag achter de vraag stellen.
terug naar boven, of keer terug naar de vorige pagina door dit venster te sluiten
Hebt u deze pagina niet vanuit onze website geopend, klik dan op Home om de overige pagina's
van de website te kunnen bekijken.
Reflecteren betekent op een andere manier terugkijken op hoe je gehandeld hebt
en wat daarbij naar boven kwam aan gevoelens, gedachten, fantasieën,
opwellingen, neigingen, etc..
Reflecteren betekent: met andere ogen opnieuw
naar het gebeurde kijken. In supervisie worden hiertoe allerlei verschillende
werkvormen ingezet. Je zult dit reflectieve onderzoek meestal doen met situaties
die reeds gebeurd zijn, maar je kunt het ook ter plekke doen (wat gebeurt
er nu tussen ons) en soms ook vooruit (je met je fantasie verplaatsen in een
mogelijke situatie).
Door te reflecteren kun je bewust en gericht leren van je ervaringen. Als
professional kun je daardoor kwalitatief steeds beter worden in je vak inclusief
het verwezenlijken van de achterliggende waarden. Voor de persoon achter de
professional is de betekenis dat je steeds meer jezelf kunt worden of anders
gezegd: als volwassene kunt reageren en handelen. Dat betekent o.a. dat je
ook zicht hebt gekregen op hoe je vroeger was en de overlevingsstrategieën die je toen hanteerde en er ook afstand van kunt doen. Supervisie is erop
gericht om je in ieder geval gevoelig te maken voor dit soort processen.
Reflecteren betekent een tweede verhaal kunnen vertellen over hoe je gehandeld
hebt. Stel dat je nogal moeilijk zegt dat je het ergens niet mee eens bent.
Dat je schroom hebt om je eigen mening en ervaring in te brengen. Bijvoorbeeld
in je team. Welk verhaal vertel je daar dan over? Dat dat nu eenmaal zo is?
Dat je dat altijd al gehad hebt? Dat het zo een goede rolverdeling is, stel
dat iedereen steeds aan het woord zou zijn? Dat je bescheidenheid een goede
deugd vindt? Dat je wel eens iets naar voren gebracht hebt, maar dat dat niet
in dank werd afgenomen? Dat dit team ook helemaal niet deugt en mensen over
elkaar roddelen en dat je echt heel erg uit moet kijken? Dat je er eigenlijk
ook helemaal geen last van hebt? Dus waarom zou je veranderen? En waarom moeten
we er hier nog verder over doorzeuren.... Dit is het eerste verhaal.
Het tweede verhaal zou kunnen gaan over het team: wie zitten er in? hebben
de anderen al langer ervaring? wat is de groeps- en organisatiecultuur? en
hoe verhoud jij je daartoe? Het zou ook kunnen gaan over andere ervaringen:
zeg je wel op andere plekken wat je vindt? Ligt het aan deze ene werkplek
of is het iets waar jij overal moeite mee hebt? Het kan gaan over vroeger
of over de overtuigingen die je in de loop van je leven hebt opgebouwd. Er
zijn veel tweede verhalen. En ze veranderen ook gedurende je leven. Belangrijk
is dàt je een tweede verhaal leert vertellen. Dat je steeds opnieuw
naar je eigen vanzelfsprekendheden wilt kijken. Dat je onderzoekt waar blokkades
zitten in het contact met anderen (collega’s, cliënten, leidinggevenden).
Dat je bijvoorbeeld kijkt naar de invloed van sekse, van etnische en culturele
achtergronden, van visies op gezondheid en ziekte, van leeftijd.
Het eerste verhaal is een gevangenis. Het zet jou en de ander vast. Het is
een onbeweeglijk en dus dood verhaal. Supervisie is een van de methoden om
nieuw leven in je verhalen te blazen en zo opnieuw een productieve relatie
met je verhaal te krijgen. Door elkaar tweede, derde en vierde verhalen te
vertellen. Door weer op zoek te gaan naar de verbindende schakels tussen hoofd,
hart en handen.
terug naar boven, of keer terug naar de vorige pagina door dit venster te sluiten
Hebt u deze pagina niet vanuit onze website geopend, klik dan op Home om de overige pagina's
van de website te kunnen bekijken.
|